Αποστολή στη ΘεσσαλονίκηΕπιμέλεια: Ιωσήφ Χατζητιμοθέου
Εφημερίδα ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
Κατά πολλούς οι πρόσφατες αλλά ιδιαίτερα σημαντικές επιτυχίες του αθλητών του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς με αποκορύφωμα την υπόκλιση της παγκόσμιας κοινότητας στις επιδόσεις του Γιάννη Χρήστου και της Χριστίνας Γιατζιτζίδου αποτελούν το επιστέγασμα και τη δικαίωση της προσπάθειας και των κόπων που καταβάλλονται εδώ και αρκετά έτη στις τάξεις του συλλόγου.
Ασφαλώς, η παραπάνω διαπίστωση δεν χρήζει αμφισβήτησης εντούτοις... θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη για κάποιον λάτρη του αθλήματος της κωπηλασίας και γενικότερα του καστοριανού αθλητισμού αν δεν γύριζε μερικά χρόνια πίσω, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 όταν κάτω από διαφορετικές, ίσως πιο δύσβατες αλλά περισσότερο ρομαντικές συνθήκες ορισμένοι άνθρωποι έθεσαν τα θεμέλια της κωπηλασίας στην πόλη μας και συνέβαλαν στην καθιέρωση του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς στην ελίτ της ελληνικής πραγματικότητας κι όχι μόνο…
Ένας από τους αθλητές εκείνης της περιόδου είναι και ο Παντελής Παπατέρπος, ο οποίος ξεκίνησε το μακρύ προσωπικό του ταξίδι στον κόσμο της Κωπηλασίας το 1981 και υπηρέτησε πιστά τον Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς μέχρι και το 1998 οπότε και βρέθηκε για τελευταία φορά σε… βάρκα ως αθλητής.
Οι διακρίσεις του Παντελή Παπατέρπου ως αθλητή είναι αρκετές με την συμμετοχή του στην Ολυμπιάδα της Σεούλ, όπου μαζί με τον Κωνσταντίνο Καρδιώτη έλαβε την 6η θέση στον τελικό της βαριάς κατηγορίας να αποτελεί την κυριολεκτική ανατολή και την έναρξη μιας…Αναγέννησης για τα δρώμενα του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς.
Παράλληλα, μαζί με τον Κωνσνταντίνο Δίτσιο έλαβαν την 3η θέση στην Πανεπιστημιάδα που την εποχή εκείνη αποτελούσε έναν μείζονος σημασίας θεσμό, ενώ έχει αναδειχθεί τρεις (3) φορές Βαλκανιονίκης στο ατομικό σκιφ και έντεκα (11) φορές πρωταθλητής σε επίπεδο Πανελληνίου Πρωταθλήματος.
Ως προπονητής, ο Παντελής Παπατέρπος ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στον αγαπημένο του Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς εν έτει 1996 όταν ακόμα ήταν αθλητής και παράλληλα συνεργάτης του κ. Τάκη Βλάχου. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, ο σύλλογος προερχόταν από μια τριετία…ξηρασίας και με τη δουλειά του τεχνικού επιτελείου ο Ναυτικός Όμιλος Καστοριάς κατόρθωσε έπειτα από 2-3 χρόνια να κατακτήσει 8 χρυσά μετάλλια και να αναρριχηθεί στην 2η θέση της σχετικής κατάταξης.
Επιπρόσθετα, έχει αποτελέσει μέλος του τεχνικού επιτελείου της Εθνικής Ελλάδος από το 1997 έως το 2005 , υπήρξε επικεφαλής των Εφήβων της Εθνικής Ελλάδος το 2000 στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Ιάσιο της Ρουμανίας με τις επιδόσεις των αθλητών του να είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες ( 9 χρυσά και 1η θέση) ενώ έχει συνεργαστεί και με την Εθνική Ομάδα της Κύπρου.
Πλέον, ο Παντελής Παπατέρπος ζει στη Θεσσαλονίκη και από το 2002 προσφέρει τις υπηρεσίες του στο Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης ο οποίος τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σταθερά στη 2η-3η θέση της σχετικής κατάταξης. Οι ‘’Ορίζοντες’’ συνάντησαν τον παλαίμαχο πρωταθλητή και πολυνίκη προπονητή στις εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά και σας παρουσιάζουμε αυτούσια την άκρως ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική κουβέντα που είχαμε μαζί του.
- Παντελή, σε καλώς ορίζουμε στους Ορίζοντες. Κατ’ αρχάς, αυτό που θα θέλαμε να ρωτήσουμε υπό τη μορφή προλόγου είναι το ακόλουθο: Μετά από μια πορεία πολλών ετών και αμέτρητων διακρίσεων είτε ως αθλητής είτε από τη θέση του προπονητή, τι αισθάνεσαι όταν ακούς τη λέξη ‘’κωπηλασία’’;
«Στο χώρο της κωπηλασίας είμαι από μικρό παιδί και από τότε που ξεκίνησα ως αθλητής έως και αυτή τη στιγμή που είμαι προπονητής δεν έχω σταματήσει να βρίσκομαι στο χώρο. Η κωπηλασία είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, είτε σαν αθλητής είτε σαν προπονητής. Θα μπορούσα να πω ότι πλέον μου έχει γίνει βίωμα της καθημερινότητας. »
- Έχοντας ολοκληρώσει το πέρασμα σου από την κωπηλασία υπό την ιδιότητα του αθλητή και βρισκόμενος πλέον στο πόστο του προπονητή, ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της κάθε ιδιότητας και σε τελευταία ανάλυση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο θα μπορούσες να πεις με τη στερνή σου πλέον γνώση να προτιμήσεις κάποιο;
«Όταν ήμουν αθλητής μου άρεσε πάρα πολύ το άθλημα της κωπηλασίας, κυρίως διότι έχει μια δυσκολία αλλά το άθλημα αυτό απαιτεί θυσίες και στερήσεις από τη ζωή σου. Από πολύ μικρός μου άρεσε να κωπηλατώ αλλά και ο ανταγωνισμός, τα ταξίδια, οι μεγάλες διοργανώσεις και οι πανελλήνιοι αγώνες. Σαν προπονητής πλέον είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα, διότι σαν αθλητής έχεις να ασχοληθείς μόνο με τον εαυτό σου ή το πλήρωμα ( 2 ή 4 άτομα) ενώ αντίθετα σαν προπονητής σε έναν σύλλογο όπως ο Ναυτικός Όμιλος Καστοριάς ή ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης που έχουν πολλά παιδιά έχεις να αντιμετωπίσεις 60-80 παιδιά με διαφορετικό το καθένα χαρακτήρα, να συνεργαστείς με άλλους 3-4 προπονητές και όλα αυτά να …ρολάρουν.
Είναι με άλλα λόγια σαν μια μικρή επιχείρηση, που έχει όμως τεράστιο ενδιαφέρον για αυτό και μου αρέσει πάρα πολύ ο ρόλος του προπονητή και προσφέρω ακόμα στο χώρο της κωπηλασίας παρ’ ότι από τη μία πλευρά δεν αμειβόμαστε πολύ καλά και από την άλλη το άθλημα έχει ένα περίεργο ωράριο που μας αναγκάζει να βρισκόμαστε στο χώρο των προπονήσεων ακόμα και το Σάββατο ή τις αργίες.
Παρ’ όλα αυτά το άθλημα έχει την αίγλη του, μου αρέσει πολύ και για αυτό παραμένω στο χώρο. Έχουν δοκιμάσει πολλοί να ασχοληθούν με την προπονητική στην κωπηλασία, αν όμως δεν σ’ αρέσει πολύ και το κοιτάζει καθαρά από επαγγελματική άποψη δεν θα μπορέσεις να το κάνεις. Θα πρέπει να σ’ αρέσει κιόλας για να κάνεις όλες αυτές τις θυσίες. Από την άλλη πλευρά, χρειάζεται και η στήριξη της οικογένειας που θα πρέπει να καταλάβει τις απαιτήσεις της κωπηλασίας και να σε στηρίξει. »
- Σε ποιους τομείς διαπιστώνονται μεταβολές στο αγωνιστικό επίπεδο της κωπηλασίας των αρχών της δεκαετίας του 1990 και της σημερινής μορφής του αθλήματος.
«Υπάρχουν διαφορές… Αν το κοιτάξουμε ψυχρά από άποψη επιτυχιών και μεταλλείων η διαφορά είναι χαώδης. Όταν ήμασταν εμείς αθλητές παλεύαμε να μπούμε στη 12αδα του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Φυσικά αυτό αποτελεί και εξέλιξη της κωπηλασίας, το γεγονός δηλαδή ότι ενώ οι προηγούμενοι από εμάς ούτε καν μπορούσαν να σκεφτούν την είσοδο στην 12αδα. Εμείς το καταφέραμε, με τον Καρδιώτη ήμασταν το πρώτο πλήρωμα που κατάφερε να μπει σε τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος ενώ με τον Δίτσιο είχαμε κάποιες καλές θέσεις.
Τώρα τα παιδιά πηγαίνουν σαν φαβορί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατακτούν μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα που εμείς σαν αθλητές δεν μπορούσαμε να τα φανταστούμε. Βέβαια, πλέον τα πράγματα είναι πιο οργανωμένα και πιο επαγγελματικά. Δηλαδή, τότε να φανταστείς πως όταν πήγαμε στην Ολυμπιάδα της Σεούλ πήγαμε χωρίς τον προπονητή μας, χωρίς τη βάρκα μας και η οικογένεια του Κωνσταντίνου του Δίτσιου αγόρασε νέα βάρκα γιατί δεν υπήρχε αντίστοιχη για την κατηγορία μας. Δεν είχαμε διατροφή και γενικά όλα ήταν πιο ερασιτεχνικά. Τα κάναμε σχεδόν όλα μόνοι μας.
Τώρα λόγω και της εμπειρίας και της γνώσης που έχει ο Ομοσπονδιακός προπονητής, ο Ποσειδόνε μας έχει οργανώσει πλέον πολύ καλά και όλοι δουλεύουμε συστηματικά. Δηλαδή, πλέον τα παιδιά δουλεύουν κάθε 15 μέρες σε κοινόβιο το οποίο βοηθάει πάρα πολύ. Έχουν επίσης λυμένο το θέμα του εξοπλισμού, έχουν να διαλέξουν από τις γερμανικές ή τις ιταλικές βάρκες. Πηγαίνουν σε αγώνες προετοιμασίες στο εξωτερικό, καταγράφονται οι προπονήσεις και γίνονται όλα συστηματικά. Παράλληλα, διευκολύνεται και το έργο των προπονητών διότι έχουν σταθερό πρόγραμμα, έχουν βάρδιες και γενικότερα είναι όλα πιο οργανωμένα. »
- Ποιο είναι γενικά το επίπεδο της Κωπηλασίας στην Ελλάδα και ποιες οι ειδοποιοί διαφορές σε σχέση με το εξωτερικό;
«Σε σχέση με το εξωτερικό, πιστεύω ότι στην κωπηλασία αυτή τη στιγμή ασχολούνται πολύ λίγα παιδιά και αυτή τη φθίνουσα πορεία θα πρέπει να τη λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν της η Ομοσπονδία και η Γενική Γραμματεία. Δεν πιστεύω ότι φταίει για αυτό η οικονομική κρίση αλλά μάλλον περισσότερο είναι τα κίνητρα. Θεωρώ δηλαδή δίκαιο για ένα παιδί που θα σηκωθεί στις 6 το πρωί και θα σπαταλήσει ώρες από τη ζωή και το διάβασμα του ώστε να γίνει καλός αθλητής να πάρει ένα ποσοστό 10-15% για κάποια σχολή.
Όσον αφορά αμιγώς το άθλημα, στο εξωτερικό όπως πχ στην Αγγλία υπάρχει μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα καθώς οι αγώνες που γίνονται στο πανεπιστήμιο του Cambridge θεωρούνται γεγονός της χρονιάς και μαζεύονται πάνω από 100.000 άνθρωποι. Ακόμα και στη Γερμανία οι κωπηλάτες χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού πχ τους δέχεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Βέβαια, όταν έχουμε επιτυχίες αυτό γίνεται και στην Ελλάδα όμως εμείς πάσχουμε στον επικοινωνιακό τομέα και στη δημοσιογραφία διότι ενώ έχουμε τεράστιες επιτυχίες, δεν το γνωρίζει κανείς. Για παράδειγμα, εγώ πήρα πριν από λίγο καιρό μετάθεση στην Πυροσβεστική σ’ έναν άλλο σταθμό και οι συνάδελφοι δεν γνωρίζουν κανέναν αθλητή μας παρ’ ότι αυτοί διεκδικούν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Δεν ξέρω αν φταίει ο κόσμος ή το σύστημα που ασχολείται μόνο με ποδόσφαιρο, αφού ακόμα και εγώ ξέρω ότι όταν ανοίξω μια εφημερίδα θα διαβάσω για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ και δεν ξέρω τι συμβαίνει σε άλλα αθλήματα όπως η ξιφασκία ή ο στίβος. Είναι ένα θέμα που πονάει, ακόμα και στην τηλεόραση δεν υπάρχει η απαραίτητη προβολή. Μόνο όταν θα πάει να δώσει συγχαρητήρια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή θα αφιερώσουν τριάντα δευτερόλεπτα ότι το πλήρωμα του Χρήστου ή της Γιαζιτζίδου αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Σαφώς, θα πρέπει τόσο ο κόσμος να το ζητήσει περισσότερο όσο κι οι εκδότες ή η Ομοσπονδία να αφιερώσει ένα χώρο ακόμα και μέσο Ίντερνετ ώστε να κυκλοφορούν οι πληροφορίες για αυτά τα παιδιά. »
- Για ένα παιδί που ξεκινάει σήμερα από μικρή ηλικία το άθλημα της κωπηλασίας, προκειμένου να φτάσει σε επίπεδο εθνικής ομάδας και γενικά σε υψηλό επίπεδο τι παραπάνω απαιτείται να έχει σε σχέση με παλαιότερα;
«Σίγουρα το να καταφέρει ένα παιδί να φτάσει στην Εθνική ομάδα ήταν και εξακολουθεί να είναι δύσκολο. Σήμερα, αφενός οι προπονητές έχουμε αποκτήσει πλέον την τεχνογνωσία για να κάνουμε τα παιδιά πολύ καλύτερα απ’ ότι οι προκάτοχοι μας. Βέβαια, κι εκείνοι προσπαθούσαν ώστε να γίνουμε καλοί αθλητές αλλά σήμερα ο πήχης έχει ανέβει πιο ψηλά.
Για να καταφέρει τώρα κάποιο παιδί να φτάσει στην Εθνική Ομάδα θα πρέπει ασφαλώς να είναι καλός αθλητής και ταλέντο αλλά από την άλλη είναι πιο δύσκολο διότι στη σύγχρονη ζωή λόγω του σχολείου αλλά και της αφαίρεσης των κινήτρων πλέον κάποιο παιδί δεν μπορεί να πείσει την οικογένεια του να αφήσει τα πάντα για να συμμετέχει σ’ ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Διότι ένας γονιός θα σου πει ότι εκτός από το ότι το παιδί κάνει κάτι που του αρέσει οι θυσίες που θα κάνει από τα διαβάσματα του δεν θα έχουν κάποιο αντίκτυπο, ούτε οικονομικό ούτε να πάρει κάποια μόρια για το πανεπιστήμιο.
Αυτό είναι κιόλας αυτό που ζητάμε από την πολιτεία, γιατί υπάρχουν αρκετοί αθλητές όπως πχ. την Κωνσταντά και τον Καλαμαρά που βρίσκονται βρίσκονται στην Γ’ Λυκείου και θεωρώ πως με βάση τις επιδόσεις του θα πάνε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όταν όμως έρχομαι αντιμέτωπος με τους γονείς τους δεν μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι το παιδί θα κερδίσει κάποια μόρια για το πανεπιστήμιο. Τα παιδιά που ασχολούνται με την κωπηλασία αφιερώνουν πραγματικά πολύ χρόνο για την προπόνηση και για αυτό το λόγο θεωρώ ότι είναι μεγάλη αδικία από την πλευρά της πολιτείας. Ξέρω ότι και η Ομοσπονδία μας προσπαθεί να κάνει κάτι σ’ αυτόν τον τομέα και κάνουν προσπάθειες ώστε να αλλάξει αυτό το κομμάτι για να γίνει πιο δίκαιο. »
- Με αφορμή μια φράση του παγκόσμιου πρωταθλητή, του Γιάννη Χρήστου ο οποίος σε παλαιότερη συνέντευξη του χαρακτήρισε την Καστοριά ως ιδανική πόλη για έναν αθλητή της Κωπηλασίας θα θέλαμε τη γνώμη σου αναφορικά με τις διαφορές ανάμεσα σ έναν Ναυτικό Όμιλο μιας μικρής όπως είναι η Καστοριά σε σχέση με έναν αντίστοιχο ενός αστικού κέντρου όπως είναι ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης.
«Η Καστοριά είναι ένας πραγματικός παράδεισος για την Κωπηλασία. Είναι μικρή και ήσυχη πόλη, σου δίνει τα πάντα και ειδικά το καλοκαίρι. Παρά το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή είμαι προπονητής στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης προτιμώ να έχω μια λίμνη που ναι μεν θα είναι παγωμένη για 1-2 μήνες αλλά όλο τον υπόλοιπο χρόνο θα έχω συγκεκριμένες συνθήκες παρά να είμαι στη Θεσσαλονίκη.
Μπορώ να ομολογήσω ότι όταν ήρθα σαν προπονητής από την Καστοριά στη Θεσσαλονίκη και είδα αυτές τις συνθήκες τρόμαξα… Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά, από την άποψη ότι η θάλασσα του Θερμαϊκού έχει κατά το μεγαλύτερο διάστημα το λεγόμενο ‘’βουβό’’ κύμα. Κι όταν φαίνεται δηλαδή ότι είναι ήρεμη ποτέ δεν πιάνει το ‘’λάδι’’ της λίμνης της Καστοριάς. Πάντα έχει ένα κούνημα, κι αυτό έχει αντίκτυπο κυρίως στα μικρά παιδιά τα οποία όταν ξεκινάνε είναι περισσότερο φοβισμένα από τα αντίστοιχα παιδιά της Καστοριάς που μαθαίνουν πιο εύκολα την τεχνική και δεν φοβούνται. Ένα παιδάκι στη Θεσσαλονίκη θα πρέπει να περάσουν πολλές παραπάνω προπονήσεις, να είναι μαζί με πιο έμπειρους αθλητές και να καταφέρει να χαλαρώσει προκειμένου να κωπηλατήσει σωστά στη θάλασσα.
Για το λόγο αυτό, πριν από μερικά χρόνια πηγαίναμε κάθε σαββατοκύριακο ή κάναμε μακράς διάρκειας προετοιμασίες στον ποταμό Λουδία για να κάνουμε προπόνησε σε καλό…νερό. Πλέον, λόγω της οικονομικής κρίσης αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει οπότε κάνουμε ό,τι μπορούμε στη θάλασσα της Θεσσαλονίκης.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι η νηνεμία της Καστοριάς συν το γεγονός ότι είναι μια ‘’κωπηλατομάνα’’ με πολύ μεγάλες επιτυχίες στο χώρο της Κωπηλασίας που κανένα άλλο άθλημα δεν έχει τις αντίστοιχες αν εξαιρέσεις 2-3 καστοριανούς ποδοσφαιριστές που έκαναν καριέρα, τον Διαμαντίδη από το μπάσκετ ίσως και μερικά παιδιά από το στίβο ή το Tae kwon dwo.
Στη Θεσσαλονίκη έχουμε το πρόβλημα ότι υπάρχουν όλα τα αθλήματα, υπάρχει τρομερή οργάνωση με αποτέλεσμα το ‘’καλό παιδί’’ να το πάρει το μπάσκετ, το βόλει ή το πόλο ενώ στη κωπηλασία θα έρθει ένα παιδί είτε μετά από την παρότρυνση των γονέων του είτε τυχαία. Αντίθετα, τα παιδιά στην Καστοριά ακολουθούν το άθλημα της κωπηλασίας γιατί αυτό είναι πολύ γνωστό και διαδεδομένο στην πόλη. »
- Σε λίγους μήνες όλοι μας θα καμαρώσουμε δυο καστοριανούς αθλητές, οι οποίοι έχουν δοξάσει τη χώρα αλλά και την πόλη της Καστοριάς σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο λόγος φυσικά γίνεται τον Γιάννη Χρήστου & την Χριστίνα Γιαζιτζίδου που θα συμμετάσχουν με την Εθνική Ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ποιο είναι το δικό σου σχόλιο πάνω στις επιδόσεις αυτών αθλητών-ινδαλμάτων;
«Φυσικά τους καμαρώνω και χαίρομαι πάρα πολύ και μάλιστα το σημαντικό είναι ότι όχι απλά πηγαίνουν στην Ολυμπιάδα αλλά πηγαίνουν με στόχο Και πραγματικά στο λέω και ανατριχιάζω, χαίρομαι πάρα πολύ και τους εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία! »
- Όντας ο προπονητής που ανέδειξε τον Γιάννη Χρήστου, είχες διαπιστώσει ότι από τότε είχε όλα τα εχέγγυα για να πραγματοποιήσει αυτή τη σπουδαία καριέρα;
«Τον Γιάννη πραγματικά τον γνωρίζω από πολύ μικρή ηλικία. Είχα μάλιστα στην αρχή τον αδερφό του, τον Χάρη Χρήστου που είναι τώρα προπονητής και του εύχομαι κάθε επιτυχία διότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι προπονητής στον Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς. Τόσο ο Γιάννης όσο και ο αδερφός του ήταν στο αθλητικό σχολείο, ένας θεσμός που βοηθούσε πάρα πολύ αλλά πλέον έχει καταργηθεί. Θα σου πω ένα περιστατικό για τον Γιάννη το οποίο θυμάμαι χαρακτηριστικά.
Όταν ήταν, λοιπόν, πιτσιρικάς ήμουν τότε προπονητής τόσο στον Όμιλο όσο και στο αθλητικό γυμνάσιο και έβαζα όλα τα παιδιά να κάνουμε μια συγκεκριμένη διαδρομή από τον Όμιλο μέχρι τα Ψαράδικα, να κάνουν δηλαδή ένα τρίγωνο ώστε να τους ελέγχω όλους. Μάλιστα, του έδινα μια συγκεκριμένη βάρκα διότι από μικρή ηλικία ήταν ψιλός και έδειχνε από τότε ότι είχε δυνατότητες, αλλά επειδή κι ο αδερφός του ήταν πολύ καλός, τον άφηνα μόνο του να κάνει σκιφ.
Τελειώνοντας μια μέρα το πρόγραμμα τον ρώτησα ‘’Γιάννη, πόσα τρίγωνα έκανες;’’ Και μου απάντησε ‘’Δέκα’’. Δέκα όμως ήταν πολύ για το συγκεκριμένο χρόνο που τους έδινα, τη στιγμή που όλα τα παιδιά έκαναν τρία ή τέσσερα. Την επόμενη φορά, λοιπόν, έκατσα και τον έλεγξα διαπιστώνοντας ότι προλάβαινε να κάνει 10-11 στροφές χωρίς να χαραμίσει στροφές ή να...λουφάρει και είχε καλά πατήματα.
Στη συνέχεια, βέβαια, εξελίχθηκε και είχαμε μια σπουδαία επιτυχία στο Ιάσιο όπου βγήκε βαλκανιονίκης. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή διότι ήταν το πρώτο παιδί που το πήρα από το μηδέν και κατάφερε να γίνει πρωταθλητής και φυσικά η συνέχεια του ήταν πολύ δυναμική με πλασαρίσματα σε τελικούς και παγκόσμια μετάλλια. Και η Χριστίνα βέβαια είναι μια τρομερή αθλήτρια, εξαιρετική σ’ ό,τι κάνει. »
- Η δική σου συμβουλή ως προπονητής προς τους νεαρούς αθλητές είναι να έχουν σαν πρότυπα αυτούς του τεράστιους πραγματικά αθλητές ή είναι προτιμότερο να δουλεύουν πάνω σ’ ένα δικό τους και ανεξάρτητο μοτίβο;
«Δεν είναι κακό να έχουν πρότυπο να έχουν επιτυχημένους αθλητές, δηλαδή σαν συμβουλή θα το έδινα και το δίνω στα μικρά παιδιά. Από την άλλη, κάθε παιδί που ασχολείται με την κωπηλασία έχει και διαφορετικό λόγο. Άλλο παιδί θέλει να γυμνάσει το σώμα του, άλλο παιδί έχει σαν στόχο να γίνει πρωταθλητής ή ακόμα και ένα παιδί έρχεται επειδή το στέλνουν οι γονείς του ώστε να μην είναι στο internet ή να μη μπλέξει με κακές παρέες. Όταν, όμως, ένα παιδί εξελίσσεται και βελτιώνεται του δίνεις για παράδειγμα αθλητές όπως ο Χρήστου, η Γιαζιτζίδου, τον Πολύμερο κλπ. »
- Οι επιτυχίες και οι διακρίσεις των αθλητών αυτού του βεληνεκούς, δείχνουν ότι και τους ανερχόμενους αθλητές υπάρχουν προοπτικές και μια ελπίδα ότι οι κόποι τους κάποια στιγμής θα ανταμειφθούν;
«Όταν είσαι παιδί δεν το κοιτάς από την αυτή τη σκοπιά. Κι εγώ όταν ήμουν παιδί ξεκίνησα την κωπηλασία επειδή απλά μου άρεσε. Ήμουν αθλητικός τύπος, δοκίμασα κι άλλα αθλήματα πχ στίβο, μπάσκετ κλπ αλλά καταστάλαξα στην κωπηλασία γιατί μου άρεσε πολύ. Κι ο πρώτος προπονητής μου, ο κ. Χριστίδης ήταν αυτός που μ’ έβαλε σ’ αυτόν τον δρόμο και τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Το κάθε παιδί, λοιπόν, όταν ξεκινά δεν φαντάζεται ότι θα γίνει πρωταθλητής Ελλάδος ή θα πάρει μετάλλια αλλά στην πορεία έρχονται όλα αυτά. »
- Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα παιδί από μικρή ηλικία να ξεχωρίζει και να έχει όλα τα φόντα να πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στο χώρο της κωπηλασίας;
«Για να γίνει ένα παιδί πιο καλό θα πρέπει κατ’ αρχάς να το θέλει και να αγαπάει την κωπηλασία, κι όχι να το κάνει επειδή το στέλνει ο γονέας ή επειδή έρχεται κάποιος φίλος του. Παράλληλα, θα πρέπει να ακούει τους προπονητές του και να προσπαθεί να γίνει καλύτερος. Βοηθάει σίγουρα σε κάποιο ο σωματότυπος, βλέπουμε όμως ότι η Γιαζιτζίδου που δεν θεωρείται ψιλή στην κατηγορία της αποτελεί κορυφαία αθλήτρια. Άρα, το άθλημα της κωπηλασίας δεν είναι απαγορευτικό για κανέναν παιδί. Έχουν περάσει από τα χέρια μου παιδιά τα οποία ήταν απίστευτα ταλέντα, μεγαλύτερα ακόμα και από τον Γιάννη Χρήστου αλλά δεν έκαναν τίποτα γιατί ίσως το θεωρούσαν πολύ εύκολο. Δεν ήθελαν να κουραστούν παραπάνω…Δηλαδή, το ταλέντο δεν αρκεί το ταλέντο. Ακόμα και έχουμε το ιδανικό ‘’καλούπι’’ θα πρέπει το παιδί να το θέλει, να ιδρώσει και να προσπαθήσει να βελτιωθεί τόσο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης όσο και στο μυαλό. »
- Η διαφορά φύλου διαδραματίζει κάποιο ρόλο στο άθλημα της κωπηλασίας;
«Θεωρώ ότι σε παγκόσμιο επίπεδο η διαφορά φύλου δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Στον πανελλήνιο χώρο ίσως να είναι πιο εύκολο για τις κοπέλες, γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα κάποιες προκαταλήψεις. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν αυτά που ακούγονται ότι μια κοπέλα που ασχολείται με την κωπηλασία θα χαλάσει το σώμα της. Σε παγκόσμιο, πάντως, επίπεδο είναι το ίδιο δύσκολο να διακριθείς είτε σαν άνδρας είτε σαν γυναίκα. »
- Όταν ένας αθλητής με επιτυχίες και διακρίσεις του δικού σας επιπέδου φθάσει νομοτελειακά στο σημείο να αποχωριστεί την ιδιότητα του αθλητή, πόσο δύσκολο είναι να λάβει αυτή την απόφαση και με ποιο τρόπο η μετάβαση από την καθημερινότητα του αθλητή σε μια άλλη ζωή πχ του προπονητή μπορεί να γίνει με τον πιο αναίμακτο τρόπο;
«Το συγκεκριμένο ζήτημα να σου πω την αλήθεια το χω παρατηρήσει από τη θέση που βρίσκομαι τώρα ως προπονητής. Πολλά παιδιά, όταν διαπιστώνουν ότι πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου ψάχνουν να βρουν μια δικαιολογία πχ φταίει ο προπονητής ή το πλήρωμα κλπ. Προσωπικά, όταν έφθασε η στιγμή να σταματήσω πίστευα ότι για τα δεδομένα της γενιάς μου ήμουν απολύτως καλυμμένος και δεν είχα να ζηλέψω τίποτα γιατί είχα καταφέρει να πάω σε Ολυμπιάδα, ήμουν ο πρώτος που μπήκα σε τελικό στη βαριά κατηγορία και πήρα κάποια μετάλλια. Αισθανόμουν ότι ήμουν γεμάτος και πραγματικά όταν δεν πήγα σ’ ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα που έγινε στην Κολωνία το 1998 και πήγα να το δω σαν βόλτα, ούτε σαν προπονητής ούτε σαν αθλητής, θυμάμαι πως είχε κρύο, έβρεχε και είχε κύμα και ήταν η πρώτη φορά που ήμουν απ’ έξω και δεν ζήλευα τους αθλητές που ήταν μέσα. Τότε, λοιπόν, κατέληξα στην απόφαση ότι ήρθε το τέλος και πως δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω σαν αθλητής…»
- Σαν άνθρωπος, ποιες αρετές πιστεύεις ότι κέρδισες καθαρά και μόνο από το άθλημα της κωπηλασίας;
«Ο πρωταθλητισμός έχει πολλά θετικά στοιχεία. Κατ’ αρχάς, σ’ αναγκάζει να οργανώνεις το χρόνο σου, να ξέρεις δηλαδή πότε θα κάνεις προπόνηση, πότε θα ξεκουραστείς και πότε θα βγεις με τους φίλους σου. Αν δεν έχεις οργανωμένο το χρόνο σου στον πρωταθλητισμό δεν μπορείς να λειτουργήσεις σωστά. Επίσης, μ’ έχει διδάξει να έχω υπομονή που χρειάζεται και στη ζωή για να φτάσεις κάπου. Το λέω και στους αθλητές μου ότι θα πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται κάποιες δύσκολες καταστάσεις και για να χαρείς μια νίκη θα πρέπει να περάσεις από πολλές δύσκολες καταστάσεις και αποτυχίες. Θα πρέπει να μάθεις να αντέχεις την ήττα ή την δυσκολία στο να φτάσεις στην επιτυχία που βοηθάει κι αυτό στη ζωή διότι ένας επαγγελματίας δεν είναι από την αρχή επιτυχημένος. Θα πρέπει να ψάξεις, να έχεις υπομονή και να το οργανώσεις σωστά αλλά και όταν φτάσεις ψηλά θα πρέπει κι αυτό να το διαχειριστείς διότι διαφορετικά μπορεί να ξεφύγεις. Παράλληλα, πιστεύω ότι ο αθλητισμός μ΄ έχει βοηθήσει και στην οικογένεια μου και φυσικά σ’ όλη μου τη ζωή γιατί έχω κάνει φιλίες με άλλους συναθλητές. »
- Κλείνοντας, αν και γνωρίζουμε ότι βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη τόσο για οικογενειακούς όσο και για επαγγελματικούς λόγους υπάρχει μήπως στην άκρη του μυαλού το ενδεχόμενο επιστροφής στο Ναυτικό Όμιλο Καστοριάς στο μέλλον;
«Κατ’ αρχάς, με τη γυναίκα μου αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερα εδώ πέρα, βρίσκομαι σ’ έναν χώρο που με αγκάλιασε και για αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τους ανθρώπους του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης. Άσχετα που άλλαξαν αρκετές διοικήσεις και έφοροι έχουμε μια άριστη συνεργασία, με στηρίζουν στο έργο μου και τους ευχαριστώ για αυτό. Όπως επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τη σύζυγο μου που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Στο κοντινό μέλλον θεωρώ πως είναι αρκετά δύσκολο, ίσως μόνο με το μυαλό μου αφήνω ένα μικρό παραθυράκι ανοικτό. Ήμουν από τους λίγους τυχερούς προπονητές που έφυγα μόνο μου, χωρίς να μαλώσω με κανέναν και έχω διατηρήσει καλές σχέσεις και με τους παλαίμαχους και με τους παράγοντες. »
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.